High school graduates face their inadequate Turkish speaking and writing skills as they enter their first year of university and embark on significant efforts to compensate. This effort begins with their recognition of the weaknesses in their cultural capital. However, when they encounter significant discrepancies between the Turkish they learn in the proficiency level of centralized exams like the LGS and YKS and the speaking and writing skills expected of them in university courses, prejudices against their native language emerge. Furthermore, the frequent changes in spelling and punctuation rules by the Turkish Language Association (TDK) confuse students and can foster prejudices against the Turkish language. This study employed a qualitative research method, document analysis. The Turkish spelling errors made by first-year university students while demonstrating their writing skills were identified, and the impact of these errors on the sustainability of their language-based culture was analyzed. The students were found to be inadequate in areas such as the spelling of capital letters, the spelling of titles, the use of commas, the confusion of semicolons and colons, the use of quotation marks, the use of apostrophes, the separation of syllables that do not fit at the end of a line, and the use of the caret/circumcision mark., and the inconsistency of these rules even within the Turkish Language Association (TDK) Dictionary, can lead to prejudice against the Turkish language. This poses a greater problem for international students. The discrepancy between what they learn in school and the information in TDK dictionaries and spelling guides when explaining these uses leads to negative attitudes toward the Turkish language, even leading to thoughts and actions that imitate foreign languages. The study concludes with suggestions for how Turkish spelling and punctuation rules should be implemented to ensure cultural sustainability.

Lise mezunu öğrenciler, üniversite birinci sınıfa geldiklerinde Türkçe konuşma ve yazma konusundaki yetersizlikleriyle yüzleşmekte ve bunu telafi etmek için büyük çaba içine girmektedirler. Bu çaba, kültürel sermayelerinin zayıflığını fark etmeleriyle başlamaktadır. Ancak LGS ve YKS gibi merkezi sınavlarda bilgi basamağında öğrendikleri Türkçe ile üniversitedeki derslerde onlardan beklenen konuşma ve yazma becerileri arasında büyük farkları görünce ana dillerine karşı önyargılar oluşmaktadır. Ayrıca Türk Dil Kurumu tarafından sıklıkla değiştirilen yazım ve noktalama kuralları da öğrencilerin kafasını karıştırmakta ve Türkçeye karşı önyargı beslemelerine neden olabilmektedir. Bu araştırmada nitel araştırma yöntemlerinden doküman analizi metodu kullanılmıştır. Üniversite birinci sınıf öğrencilerinin yazma becerilerini ortaya koyarken yaptıkları Türkçe imlâ hataları tespit edilmiş ve bunun öğrencilerin dile dayalı kültürlerinin sürdürülebilirliğine etkisi yorumlanmıştır. Öğrencilerin; büyük harflerin yazımı, unvanların yazımı, virgülün kullanımı, noktalı virgül ve iki noktanın kullanımının karıştırılması, tırnak işaretinin kullanımı, kesme işaretinin kullanımı, satır sonuna sığmayan hecelerin ayrılması, düzeltme / inceltme işaretinin kullanımı gibi konularda yetersiz oldukları görülmüştür. Özellikle düzeltme ve inceltme işaretinin farklı kurallarının olması ve bu kuralların TDK Sözlüğünde bile tutarsızlığı Türkçeye karşı önyargıya sebep olabilmektedir. Bu durum yabancı uyruklu öğrenciler için ise daha büyük sorun oluşturmaktadır. Bu kullanımların anlatımı esnasında okullarda öğrendikleri ile TDK sözlükleri ve yazım kılavuzlarındaki bilgilerin farklı olması onların Türkçeye karşı olumsuz davranış geliştirmelerine sebep olmakta, hatta yabancı dil özentisine giden düşünce ve eylemlere dönüşmektedir. Çalışma sonunda kültürel sürdürülebilirliği sağlamak için Türkçe imlâ ve noktalama kurallarının nasıl olması gerektiği hususunda çözümler önerilmiştir.